Ik liep hem gisteren tegen het lijf
zo in de kringloop hier
hij hield me staande met zijn hand
trok me een beetje naar de kant
dichtte zijn ogen op een kier
en vroeg…
weet jij wat geluk is…
en even bleef ik stil
gaf daarna antwoord, goed bedoeld
zo iets van
als je je lekker voelt…
hij greep mijn arm
een glimlach kwam op zijn gezicht
toen sprak hij met zijn ogen dicht
het vlekje is verdwenen
ruim achtenzeventig flink bejaard
en twee en vijftig jaar getrouwd
met de liefde van zijn leven
na chemo en immuuntherapie
was hij weer “schoon” verklaard
zijn ogen straalden
en hij zei
ik kan weer verder leven
mijn donkere dagen zijn voorbij
er is mij tijd gegeven
© Juul Baars 2 juni 2019 (stadsgedicht Roparun)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten