Ik werd destijds op kale klei geboren
een kind met toekomst, werd er vaak gezegd
een hoofdstad vol met praal en pracht
van alles werd van mij verwacht
en dat vond ik als kind niet onterecht
ik groeide, ach, niet altijd zoals bedoeld werd
tijden veranderen, het gaat niet altijd goed
dus om me optimaal te kunnen uiten
moest ik telkens weer compromissen sluiten
tja wat doe je, als het niet kan zoals het moet
Nu ik terugkijk ben ik toch best wel tevreden
heb ik steeds gevochten voor het hoogste doel
soms raakte ik weleens wat buiten zinnen
was het telkenmale weer opnieuw beginnen
maar pionieren is toch eigenlijk best cool
Nu ik puber ben komen de levensvragen
van waar ligt nu, mijn stip op de horizon
wil ik beter, mooier en ook groter worden
waar liggen dan voor mij de toekomstige horden
en moet ik loslaten zoals ik toen begon
Sla ik straks mijn vleugels uit naar verre oorden
zal mijn naam in alle talen zichtbaar zijn
heb ik straks een kloppend hart
als ik in mezelf volhard
voelen mensen zich in mij gewoonweg fijn
Zal ik duurzaam zijn en vol activiteiten
zal ik krachtig zijn, speciaal en zelfs uniek
zal ik mijn regionale functie steeds vervullen
zonder steeds bekakt verwaand te blijven lullen
ben ik straks gewoonweg sterk en energiek
Ik ga opnieuw op weg om antwoorden te vinden
en ik zou zeggen wie het wil, ga mee met mij
tweeduizendveertig, het duurt nog lang
‘t is van allerhoogst belang
dat we op reis gaan..
en we doen dat zij aan zij..
© Juul Baars 23 september 2019
Stadsgedicht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten