eenzaam

 

stilte om me heen omarmt me
duisternis ontneemt mijn warmte
druppels weemoed op mijn huid
buiten schreeuwt het stadsgeluid

voor de spiegel hardop praten
de echo van mijn stem vult gaten
herinneringen fluisteren zacht
op de dag volgt weer een nacht

dromen scheuren mijn gedachten
niets lijkt op het langverwachte
leegte dringt zich op als pijn
zal ik altijd eenzaam zijn

soms wil ik het zonlicht vangen
en mijn hart daarmee behangen
afschudden wat me besloop
met een sprankje nieuwe hoop

reik mijn armen naar verlangen
wil me niet meer laten vangen
in de cirkels van de tijd
draaiend in mijn eenzaamheid

© Juul Baars
stadsgedicht  week van de eenzaamheid :  4 september 2020