Vrijheid (voor de viering van 75 jaar vrijheid in november 2020 / afgelast wegens Corona)

 

soms klinkt het woord als een verzuchting

of als een vergeten vanzelfsprekendheid

dwarrelend in ongestuurde gedachten

zonder aanwijsbare betekenis

dan weer heeft het een ziel
manifesteert het zich als een explosie van liefde
wanneer  twee mensen elkaar weerzien
na een  vijf jaar lange onvrijheid

soms is het een verlangen

van een moeder  die haar stervend kind

omarmt en koestert

en tevergeefs wacht op bevrijding

Dan weer klinkt het
als een  luid protest
tegen jarenlange onderdrukking
in een strijd die slechts kan worden verloren

Ook is het een prevelend gebed
dat opstijgt in het oneindige
zoekend naar een weg
die tot verlossing leidt

En het is de dood
die haar barmhartigheid toont
en zacht een einde brengt
aan ondragelijk lijden

vijf en zeventig jaar vrijheid
brengt ons op het knooppunt
van vele wegen
en dwingt ons tot nieuwe keuzes

gevoed door ons verleden
bewust van het heden om ons heen
zullen we voort moeten gaan
om vrijheid  vast te houden, te koesteren
en te omarmen

Het is immers aan ons
om steeds weer,  opnieuw betekenis te geven
aan wat het woord vrijheid betekent…
nu en in de toekomst

Laat vijf en zeventig jaar vrijheid
daarom een nieuw begin zijn
waarin we met- en voor elkaar
in vrijheid kunnen leven

Juul Baars
25 oktober 2020
Stadsgedicht

Mensen maken de Buurt

 

Mensen maken de buurt

Hoe mooi, hoe groot, hoe indrukwekkend
kan een stad zijn, met brede dreven, groene
stroken, fietspaden die haar doorkruisen
architectuur die van zichzelf spreekt, parken,
rotondes, wijdse wijken, water, dijken
en luchten als in kleur geglazuurd
toch maken mensen de buurt

Wat zijn wij toch druk doende om te groeien,
te expanderen, groot te worden, meer te vinden,
ruimte scheppend, cultureel  gearrangeerd,
zo coherent, verbindend, met elkaar de
stad te maken tot een plaats van welbevinden,
mens-gestuurd.
Immers mensen maken de buurt

Wat is het fijn dat er mensen zijn die stimuleren,
om van alles te proberen, te verbinden,
samen te leven,  om elkaar een hand te geven,
zo de leefbaarheid vergrotend, met elkaar en
on-afstotend, meedenkend in alle vormen
samen met jou het nieuw bestormen,
die zorgen dat zij met ideeën, spreken bouwen
plannen ontvouwen, daarbij van harte aangevuurd…
door “Mensen maken de Buurt”

@Juul Baars 22 oktober 2020
Stadsgedicht

Sneltest Lelystad

 

honderd vijf en veertig euro, en twintig cent
maar dan weet je ook binnen het kwartier
waar je aan toe bent
of je er wel of niet aan lijdt
of je naar binnen moet voor een tijd
of je kan gaan en staan waar je wilt
en ook je angst is even gestild
en dat dan allemaal
voor  honderd vijf en veertig euro, en twintig cent

honderd vijf en veertig euro, en twintig cent
het is dus een kwestie van betalen
om een positief resultaat te behalen
het is toch ongekend
dat vandaag de dag, in barre tijden
je ook nog financieel moet lijden
maar goed,  niet grienen
ze moeten er toch ook aan verdienen
aan honderd vijf en veertig euro, en twintig cent

© Juul Baars 17 oktober 2020

Lock down

 

Lock down

voorzichtigheid geboden
en hou je aan de regels
de grens tussen jou en veiligheid
is slechts een mondkap dik
houd afstand van de ander
vermijd de drukke plek
gedraag je zoals t hoor
en doe niet gek

Lock down

geen knuffel, niet aanraken
geen hartelijke hand
omhelzen is verboden
ontwijk iedere passant
en blijf geduldig wachten
tot de verlossing komt
en blijf intussen hopen
dat het jou niet overkomt

Lock down

hoe lang gaat het nog duren
wat is de medicijn
tegen angst en veel onzekerheid
en in huis heel eenzaam zijn
en terwijl de dood zich dreigend toont
vloeit de tijd heel traag voorbij
en verzuchten wij,
wanneer zijn wij weer vrij

© Juul Baars 15 oktober 2020

De eerste postbode van Lelystad

 

wie kan er meer vertellen over Lelystad
dan de postbode die dagelijks op zijn pad
de stad bezag vanuit haar pril begin
hoe pioniers de wijken vulden
hoe zij de barre tijden dulden
zich handhaafden met zeer veel zin

wie kan er meer vertellen over Lelystad
dan hij die meer dan vijftig jaar
de brieven bracht en zonneklaar
de stad steeds meer zag groeien
hoe blubberige gronden
hun bestemming steeds meer vonden
langzaam tot een stadje gingen groeien

de post bezorgen, was een klus
een praatje bij de brievenbus
het werkeiland waar zuider-zeeërs werkten
de roddels en de achterklap,
mensen ontmoeten, bij elke stap
meer huizen , straten winkels en ook kerken

Nico van Mierlo zag het al
zijn Lelystad verrees, al met al
terwijl hij de post rondbracht
zijn leven is een mooi verhaal
en onze stad staat daarin centraal
nu in boekvorm uitgebracht

en wie wil weten hoe Nico leefde
en wat hij in zijn werk beleefde
die koopt het boek dat Nico heeft gemaakt
“De eerste Postbode van Lelystad”
als je dat leest, dan weet je wat
en word je zeker geraakt

© Juul Baars
Stadsgedicht
8 oktober 2020

De reparateur

 

hij peutert graag aan dingen die kapot zijn
aan draadjes, schroefjes, wieltjes die verrot zijn
en aan computers die verschrikkelijk traag zijn
aan naaimachines waarvan prestaties laag zijn

hij onderzoekt en repareert
bekijkt, schat in, maakt schoon en smeert
voorkomt dat dingen snel naar het grofvuil gaan
gunt apparaten een nieuwe tijd van voortgaan

een duizendpoot, een sociaal mens
vervult zo elke intense wens
en zorgt ervoor dat wij kunnen besparen
door een apparaat niet zomaar dood te verklaren

daarbij staat de koffie altijd klaar
een praatje hier, een praatje daar
gerepareerd, milieu gespaard
en elke klus die wordt geklaard

je koffiezetapparaat gemaakt
schoolkinderen met computers blij gemaakt
repaircafe een technisch medicijn
met reparatiedokter, Rolf Captijn…

 

© Juul Baars
Stadsgedicht
4 oktober 2020

Nooit meer eenzaam zijn

 

misschien een onbereikbaar ideaal
maar in ons hart willen we allemaal
dat eenzaam leven-   voor niemand meer bestaat
dat men elkaar de handen reikt
dat zorg en liefde overal blijkt-
geen enkel mens door eenzaam zijn nog wordt geschaad

Dat vergt van ons veel extra kracht
waarmee we samen-  man en macht
de eenzaamheid zullen verdrijven uit de stad
en dat ons Lelystad een stad is
waar voor de eenzaamheid geen pad is
en iedereen weer  in zijn waarde wordt geschat

We moeten van elkander leren
dag in dag uit samen proberen
en samen open staan voor ieder die ons vraagt
om hem of haar te ondersteunen
of naar  een schouder om op te leunen
voor Lelystedelingen door de eenzaamheid belaagd

Laten we doorgaan met ons bouwen
laten we op elkaar vertrouwen
elkaar blijven vinden in de wederzijdse strijd
laat ons de rijen samen sluiten
laat veel ideeën ons ontspruiten
samen verslaan we elke vorm van eenzaamheid


© Juul Baars
Stadsgedicht
25 september 2020

Virus

 

op de balustrade is het stil
niemand waagt zich buiten
en de wind waait langs de huizen
mensen hebben zich verstopt
in stenen viruskluizen
iedereen is bang
en buiten is het kil
Op de balustrade is het stil

hoeveel doden vallen er vandaag
je doet je boodschappen
en steeds  bedenk je deze ene  vraag
je bent voorzichtig
ontwijkt mensen
houd je blik omlaag
en denkt
hoeveel doden vallen er vandaag

wanneer is het toch allemaal voorbij
niemand die je hoort
als je weer in jezelf praat
de premier op de tv
zegt dat het nog niet over gaat
en je verlangt naar zon
en liefde, voelt je zo onvrij
en denkt
wanneer is het toch allemaal voorbij

© Juul Baars
5 oktober 2020